Airborne Wandeltocht 2022 – 40 kilometer

Op zaterdag 3 september ging om 05:15 de wekker, voor mijn derde Airborne Wandeltocht! In 2019 en 2021 liep ik deze tocht ook al, waarbij de editie van 2021 een ‘digitale’ editie was, in verband met de COVID-19 maatregelen – toen heb ik de 40 kilometer op eigen houtje gelopen. Met alle maatregelen achter ons, kon deze editie gelukkig weer gewoon in Oosterbeek en omgeving plaats vinden. Hoe de Airborne Wandeltocht 2022 me verging lees je in dit blog.

Op weg naar Oosterbeek

Zoals gezegd ging om 05:15 de wekker, omdat ik graag uiterlijk om 8 uur in Oosterbeek wilde starten – dan zou ik mooi voor het avondeten thuis zijn, er vanuit gaande dat ik maximaal 8 uur over de wandeling van 40 kilometer wilde doen. Iets na 6 uur zat ik in de auto, en na een ritje van iets minder dan een uur kwam ik om 7 uur op de parkeerplaats in Doorwerth aan. Daar bleek al snel dat om 8 uur beginnen misschien nog krap zou worden: na het parkeren, naar de opstapplaatsen van de bus lopen en wachten op de bus, zat ik iets na half 8 in de bus – die er 20 minuten over deed om bij de start te komen. Daarna bleek er nog ruim een kilometer lopen te zijn van de bus naar de start. Wat onverwachte vertraging dus, maar om 8:06 was het zover: na het eerste vinkje op mijn startbewijs was de Airborne Wandeltocht 2022 voor mij begonnen!

De eerste kilometers

Wat me direct opviel: het was een stuk warmer dan gedacht. Ik had naast een sportshirtje mijn vest van The North Face aan, dat ik altijd draag wanneer het wat frisser is, maar waarschijnlijk niet gaat regenen. Direct was het duidelijk dat ik ‘m niet nodig zou hebben, waardoor ik ‘m na anderhalve kilometer al aan m’n tas had hangen. Daarnaast merkte ik dat ik, misschien doordat ik vroeg gestart was, ik met veel wandelaars liep die, net als ik, wat sneller liepen. Het was rustig langs de route in Oosterbeek, maar zodra je Oosterbeek uit loopt kom je direct op de mooie, eerste stukje Veluwe terecht. Een medewandelaar die ik al een aantal keer had ingehaald, en die mij ook steeds weer aanhaalde, sprak me aan, waarna we zo’n 8 kilometer samen hebben gewandeld. Dat was fijn, want de gezelligheid maakt dat de kilometer toch wat sneller voorbij vliegen.

De route voert deels over het terrein van een zorginstelling in Wolfheze. Veel gebouwen leken leeg te staan, maar er waren ook duidelijk gebouwen waar cliënten woonden, al dan niet achter hoge hekken; een bijzondere aanblik die me toch een dubbel gevoel gaf.

Ginkelse Heide & tweede helft van de wandeling

Na 18,5 kilometer gewandeld te hebben, waar ik 3 uur en 1 minuut over deed, kwam ik aan op de Ginkelse Heide. Daar stond een stempelpost en heb ik mijn eerste uitgebreidere pauze gehouden, al vind ik stilzitten tijdens zo’n tocht lastig: ik heb maximaal een kwartiertje gezeten.

Vanaf de Ginkelse Heide liepen we weer het bos in, richting Heelsum, en daarna Renkum. In Heelsum kwamen de wandelaars van de 25 kilometer erbij, wat je direct merkt: op de route is het opeens veel drukker, maar zeker ook langs de kant stond ineens veel meer publiek dan tot dan toe het geval was.

Zeker bij Heveadorp, waar je prachtig uitzicht hebt op Arnhem, werd het druk en moest ik even zigzaggen tussen de mensen die pauze namen en wat aten – op dit deel van de route stonden ook regelmatig eettentjes langs de kant.

Na ongeveer 32 kilometer te hebben gelopen kreeg ik het even lastig. Ik liep al de hele tocht boven de 6 kilometer per uur, en dat begon me nu op te breken. Bij een grasveldje met een aantal picknicktafels besloot ik mijn tweede pauze te nemen en mijn favoriete wandelsnack te eten: Snickers! Op de één of andere manier peppen me die altijd op als ik er even doorheen zit tijdens een wandeling.

Aanhaken bij militairen

Vlak na mijn tweede en laatste pauze haalde een groepje militairen mij in, die de 15 kilometer wandelden. Dit groepje liep een constant tempo, tegen de zes kilometer per uur, en hebben één groot voordeel: andere wandelaars gaan / moeten voor ze aan de kant. De laatste 5 kilometer heb ik, door de straten van Oosterbeek, naast en achter deze groep gelopen, waardoor ik wat makkelijker mijn tempo vol kon houden én een stuk minder last had van de overige wandelaars.

Toen we de laatste straat indraaiden, waar we werden binnengehaald door mensenmassa’s langs de kant en een aantal veteranen, verdween de pijn snel uit de benen en was het weer de echte Airborne Wandeltocht beleving. Na gezwaaid te hebben naar de veteranen en onder de boog door te zijn gelopen, zat de Airborne Wandeltocht 2022 er voor mij weer op. Uiteindelijk liep ik de 40 kilometer (41,08 volgens Strava) in 6 uur, 52 minuten en 19 seconden: 5,92 kilometer per uur. Ik had nog nooit zo lang zo’n hoog tempo gewandeld, dus het was fijn om te zien dat ik dat zo vol kan houden.

Na een drankje bij de finish heb ik mijn medaille opgehaald, een sportshirtje in de kleuren van de Airborne week gekocht en ben ik weer de bus terug naar het parkeerterrein ingestapt. Al met al een mooie editie van de Airborne Wandeltocht. Tot volgend jaar!

Lees hier over de andere wandelevenementen waar ik aan mee heb gedaan.

---